Dr. Elaine Ingham en de Beccari Cellen.

... als een open brief aan Dr. Elaine Ingham:

Van You-Tube:
"Dr Elaine Ingham Ph. D. is een bekende microbioloog, die voorop loopt in het onderzoeken van het microbiële bodemleven, waarmee de vruchtbaarheid van de bodem en daarmee de gezondheid van planten wordt bewerkstelligd. Dr Ingham is de leidende wetenschapper aan het Rodale Instituut. Ze is de oprichter van het Instituut voor Duurzame Studies en de testlaboratoria van het Voedsel Netwerk. Dr Ingham is de belangrijkste auteur van het Voorlichtingsdepot voor Landbouw en Bodembiologie in de V.S. Ze was de mentor van vele bodem wetenschappers en beoefenaars van ecologisch evenwichtige landschapsontwerpen, en ze heeft overal ter wereld boeren geholpen om resistentere gewassen te telen middels het begrijpen en verbeteren van het bodemleven."

'SOIL not DIRT' - Dr Elaine Ingham praat over bodem microbiologie:

In deze video refereert Dr. Ingham aan Dr Hans Jenny (pedologist), wanneer ze uitlegt wat de definitie van grond is. Is het 'Soil' of 'Dirt'... Is het de bouwvoor of alleen maar troep waar je vuile handen van krijgt?

Ingham: "Wat is de grond (wat is de bouwvoor)... Afhankelijk van de basis van de bodemstructuur, is het een mix van 'sand, silt and clay'... zand, slib (leem) en klei. Bijna alle grond bevat de mineralen die een plant nodig heeft om te kunnen groeien. Je hebt organische materialen nodig om deze mineralen om te kunnen zetten in een vorm die door planten kan worden opgenomen, opdat deze kunnen groeien. Je hebt leven nodig. Voor dit leven heb je de organismen nodig die in de organische materialen leven. Als jouw bouwvoor het organisch materiaal ontbeert en het heeft daarmee niet de beschikking over de benodigde organismen, dan is je grond 'dirt' (dan is het troep). Dan ontbeer je de biologie en daarmee ontbeer je het voedsel om de benodigde organismen te voeden, die de planten voeden."

In dit verband, praat Ingham over de huidige landbouw en de gevolgen, die de gangbare landbouwmethoden hebben voor het bodemleven van grote percelen landbouwgrond. En sprekend over de landbouwmethoden in het verleden refereert ze aan ploegen, oogsten en braakliggen na de oogst. En hier zegt ze over het organische restmaterialen iets opmerkelijks:

" Je verspilt je organische materiaal elke keer als je ploegt" En: "Na de oogst bleef het organische materiaal op de grond liggen, waar de bacteriën een feestje vierden. Zo werd er zeker 60% van het organisch materiaal verspild in CO2... Als je deze materialen niet composteert, dan vraag je om problemen met zout en ziekten. Uiteindelijk zal de vruchtbaarheid van de bodem verdwijnen. Dit is de reden waarom landbouwgronden werden verlaten."

Tot hier kunnen we meegaan met het standpunt van Dr Elaine Ingham. Erg waar en interessant allemaal, maar wanneer ze praat over compost en composteren slaat ze de plank volkomen mis.

Een tegenstelling.

Over de wederopbouw van de bouwvoor zegt Ingham: " Je dient de organische materialen te composteren... om alle micro-organismen in de bodem op te kweken, die je nodig bent om een goede voedselcyclus in de bodem tot stand te brengen. Om structuur op te bouwen. Om ziekten te onderdrukken en insectenplagen tegen te gaan... Dus we moeten compost maken."

Wow, tot dusver gaat'ie goed. Maar dan vraagt ze ons: "Wat is compost?" En ze geeft als antwoord: "Compost is bij definitie de Geoxideerde Afbraak van een Mengsel aan Organisch Materiaal. Geoxideerd, dus mét zuurstof. Als er geen lucht is, dan is het geen compost. Het is wat anders geworden." ... Nu beginnen we een beetje te twijfelen.

Op 'WikiPedia Oxidatie' vinden we: "Oxidatie is een chemisch proces waarbij een stof elektronen afgeeft aan een andere stof... Vroeger definieerde men een oxidatie als een reactie met zuurstof. Voorbeelden zijn roesten en verbrandingsreacties. Het proces ontleent zijn naam dan ook aan het woord oxygenium, de Latijnse naam voor zuurstof. Zuurstof hoeft nochtans niet per se betrokken te zijn in een oxidatie." Dus, zuurstof hoeft per definitie niet direct bij oxidatie betrokken te zijn. Én het is dus geen bacterieel, maar chemisch proces.

Op 'Google Books' vinden we een andere definitie voor compost. In het boek van Eliot Epstein, 'De wetenschap achter het Composteren, deel 1', lezen we in de introductie op pagina 1: "De biologische afbraak van organisch materiaal onder gecontroleerde aerobe omstandigheden, tot een humusachtig stalprododuct."

In ons bericht 'Zuurstofrijk en zuurstofarm' leggen we uit wat de volledige betekenis is van zuurstof in dit proces. Zo is compost is een eerste voorwaarde voor bodemactiviteit. Het enige wat we hier nog willen opmerken is dat, naar onze mening, compost geen stalproduct is (te vergelijken met mest).

Vervolgens legt Ingham uit 'waarom wij allemaal zuurstof nodig hebben'. Ze benadrukt: "Bij gebrek aan zuurstof zul je binnen 3 minuten sterven. Bacteriën zullen na 20 minuten sterven en je zult alle nuttige organismen verliezen. Ze kunnen niet meer ademen en zullen sterven... of ze gaan slapen. Dus zul je je composthoop goed in de gaten moeten houden, om er voor te zorgen dat het aerobe blijft." Vervolgens legt ze het temperatuurverloop uit en benadrukt ze de noodzaak om telkens, wanneer de temperatuur te hoog oploopt, de composthoop om te zetten en te beluchten. Net zo lang totdat de temperatuur daalt. Dan beschouwt ze de compost als klaar voor gebruik.

En... op dit punt... vervliegt het organische materiaal niet in CO2?

Als we de bodem ploegen, zegt Ingham, 'blaas je 60% van het organische materiaal de lucht in'. Maar als we een composthoop telkens omkeren en omzetten... blazen we NIET 60% van het organisch materiaal de lucht in? Een heleboel organisch materiaal wordt hier verspild in CO2!

Dus, hier gaat haar redenatie op een verschrikkelijk inconsequente manier mank.

Het ergste is wel, dat wanneer haar standpunt wereldwijd wordt overgenomen en wordt gezien als het enige juiste, dit wereldwijd een ongekende bijdrage zal leveren aan de CO2-uitstoot in het milieu.

Inghams argumenten ontberen elke logica, wanneer ze over compostering praat. En dat is heel jammer. Want als een vernieuwend bodem microbioloog is ze een verademing. Hoe kan het zo tegenstrijdig zijn?

Ze zegt rake dingen over de impact die de huidige landbouwmethoden hebben op onze kwetsbare bouwvoor en ze geeft relevante suggesties over het herstel er van. Haar uitleg op dit gebied is welkom en aannemelijk.

Met de thermofiele microben... en de uitstoot van CO2 hebben we zo onze ervaringen gehad...

De methode van de Italiaanse Professor Beccari.

Het jaar 1922: Professor G. Beccari patenteert zijn 'apparaten voor het verwerken van afval en resten van de steden'.

Zijn systeem was een van de eerste die werden gepatenteerd. Later werden zijn 'apparaten' bekend als de 'Beccari Cellen', waarmee hij 'goede resultaten bereikte in de stad Florence', volgens het relaas van Dr. F.C. Gerretsen in 1939. Dan vertelt Gerretsen:

"Deze cellen werden opgetrokken uit stenen en beton met een inhoud van 20 m3. Ze hadden een dubbele vloer met een rooster, om tegelijk de toevoer van lucht en de afvoer van overtollig water mogelijk te maken... Aanvankelijk werd er succesvol geëxperimenteerd met de Beccari Cellen, waaruit bleek dat niet een overvloedige toevoer van lucht verantwoordelijk was voor dit succes, maar hoofdzakelijk een bepaald vochtgehalte in de massa. Een hoeveelheid van 100-120 liter water per m3 in het stadsvuil gaf het beste resultaat."

En.. DIT is wat wij zien wanneer we grassen en onkruiden composteren. De hoeveelheid entvloeistof in de massa is bepalend. Deze is verantwoordelijk voor het succes van onze compostering. Niet de overvloedige toevoer van lucht, want het tegenovergestelde blijkt waar: De resultaten laten zien dat lucht de materialen uitdroogt.

Bedenk wel dat de compostering van grassen veel moeilijker is dan de compostering van stadsvuil in de jaren 1920-1930. Grassen zijn veel minder toegankelijk.

Dat wij de Beccari Cellen (intuïtief) hebben gekopieerd, is geen toeval. Het ontstond in onze dagelijkse praktijk, uit vallen en opstaan... In andere woorden, we deden alles fout en probeerden telkens alles weer in orde te maken. De praktijk leerde ons dat de Beccari Cellen kloppen.

Het is een verrassing om te zien, dat de dingen uit het jaar 1922 en de dingen van vandaag bij elkaar komen. Of is het logica?

Het composteren in vaten en big bags...
een proces dat we kunnen vergelijken met de Beccari Cellen.

*

Stella

*

Bronnen:

- Het boek 'Bodem-bacteriologie in dienst van de land-en tuinbouw' door dr. ir. F.C. Gerretsen, gepubliceerd in 1939, pagina 138, over een experiment met de Beccari Cellen in Nederland.

- Uit Google books: 'The Science of Composting, Part 1', door Eliot Epstein, december 1996, pagina's 1, 4 en 17.

*