Op onze zoektocht naar de voedselopname van planten... naar het wel en wee van de microbiologie in de bodem, stuitten we op een cruciaal misverstand. Een misverstand dat zich hardnekkig blijft voordoen. Een perma-misverstand.
Nu we inmiddels (onder meer) de perma-frost gaan verliezen groeit echter nog steeds het perma-misverstand, dat de aarde waarin wij ons voedsel verbouwen altijd en eeuwig bemesting behoeft. De kunstmestcultuur heeft dit in ons brein geplant... en we komen er maar niet vanaf. We gaan er stelselmatig vanuit dat de bodem waarin we telen niet deugt. Waarmee we aan een heel belangrijk biologisch proces voorbij gaan:
Namelijk ten 1e. (over de mineralen) dat de bodem voldoende mineralen bevat in de vorm van steenstof en dat die steenstof zich voordoet in rotsgronden, rivierklei, zeeklei, silt, löss en zand. In beginsel liggen alle mineralen besloten in de rotsen.
En ten 2e. (over het bodemleven) dat de microben in de actieve organische stof er permanent voor zorgen dat die mineralen worden omgezet in plantenvoedsel. Door middel van planten worden alle mineralen (uit het steenstof) los gemaakt.
Lees ook: 'Steenstof Sterrenstof', over de mineralen in de bodem.
En: 'Onze grond is vruchtbaar!', over het misverstand dat compost mest zou zijn.
Hoe meer actieve organische stof (compost) een bodem bevat, hoe actiever het microbieel leven is. Slechts en alleen dat microbieel leven zorgt voor een goede omzetting van voedingsstoffen. Het maakt de meststoffen uit de bodem vrij voor planten. De meststoffen kunnen niet uitspoelen. De bodem houdt het water vast.
Het bodemleven wordt tot perma-natuur... Een permanente natuur die zich zelf in stand houdt.
De bron van deze kennis ligt bij microbioloog Elaine Ingham. Kijk haar video op you tube, of in ons bericht: 'Oude Kennis, Nieuwe Inzichten'.
Wat is perma-cultuur?
Zodra wij op het microbieel bodem proces ingrijpen ontstaat er cultuur. Landbouw is cultuur, geen natuur. Landbouw maakt gebruik van natuurlijke processen, maar kan niet permanent zijn. Het is steeds in ontwikkeling. Wanneer we landbouw plegen op basis van de microbiologie in de bodem, plegen we biologische landbouw.
Perma- cultuur gaat echter uit van iets anders. Namelijk het permanent tot bloei brengen van natuur, in grote gebieden, zoals ecoloog Jhon. D. Liu in het Chinese voorbeeld (VPRO Tegenlicht) laat zien. Dit op zich heeft niets met onze kleine moestuin te maken. Waar wij ons, op deze schaal, mee bezig kunnen houden is de (micro)biologie in onze tuin. Men mag het perma-cultuur noemen... alles goed, maar eigenlijk bestaat een permanente cultuur niet echt. Cultuur is in ontwikkeling, zoals wij in ontwikkeling zijn. Wij houden het bij de term 'biologische landbouw'... en passen ons wel eens aan bij de Engelse term 'organische landbouw'... Want perma-cultuur begint een modewoord te worden voor alles dat op natuur lijkt.
Landbouw is handelen.
... en we handelen maar al te graag. Wij (als een geheel) willen alles kunnen sturen, in de hand hebben en houden. Zo zoeken we voornamelijk naar technische oplossingen. Ook dringen we steeds dieper tot de techniek door en zouden onze teelten het liefst zo veel mogelijk manipuleren, om de ontwikkelingen naar onze hand te zetten, tot op het gen. Het is technisch uitdagend, fascinerend en zeer interessant en het levert geld op, althans daar gaan we vanuit. Anders zouden we het niet doen.
Het risico van al dit gemanipuleer is uiteraard ook dat het wel eens mislukt. En het mislukt veelal op een manier die we niet direct herkennen. Het voedsel dat we met de huidige bedrijfsmatige landbouw verbouwen lijkt goed, maar toont zijn gebreken na langdurige consumptie. We zullen het niet direct kunnen waarnemen. Mensen vertonen immers 'een verkeerde levensstijl'. Ze eten te veel van dit en te weinig van dat. Niets wijst erop dat ons voedsel tekorten vertoont. Want immers... blijven de teeltmethoden 'binnen de norm' en wordt er 'heel zorgvuldig omgegaan met gewasbeschermingsmiddelen'... Hebben we hier een tweede perma-misverstand? Of is het opzet?
Zo langzamerhand doen zich ook bedrijfsmatige mislukkingen voor, omdat de schaalgrootte daartoe aanleiding geeft. Op dat moment is het tijd voor bezinning. Maar de bezinning richt zich meestal geheel op het herstel van het financieel vermogen en niet op een heroverweging van intrinsieke fouten. Om het wat duidelijker te zeggen: het manipuleren blijft, alleen de methode verandert. Wat zou het mooi zijn, wanneer we onze manipulaties, onze fascinaties voor techniek, voor kunstmatige oplossingen, eens heroverwegen. De bodem microbiologie levert een scala aan mogelijkheden op, waarbinnen en waarop we vele mooie technieken kunnen loslaten. Onderzoekers zouden moeten bijdragen aan het optimaal microbiologisch losmaken van mineralen uit steenstof. Het is een kwestie van 'mindset'.
Een goed voorbeeld hiervan vinden we in Nederland bij de WUR: Professor Dr. Ir. Jan Willem van Groenigen in 'Landbouw moet natuur niet proberen te kopiëren'
*
VPRO Tegenlicht: 'Boer zoekt voedselflat'... Sla in etages om 'de wereld te voeden'... met sla.
"Laat de grond achterwege," zei de investeerder met een vies gezicht... Heeft het nog zin om deze soort mens met woorden te bestrijden? Iemand die zo ver van huis is ?? Het moet gewoon maar weer eens mislukken...
*
*
Stella.
Namelijk ten 1e. (over de mineralen) dat de bodem voldoende mineralen bevat in de vorm van steenstof en dat die steenstof zich voordoet in rotsgronden, rivierklei, zeeklei, silt, löss en zand. In beginsel liggen alle mineralen besloten in de rotsen.
En ten 2e. (over het bodemleven) dat de microben in de actieve organische stof er permanent voor zorgen dat die mineralen worden omgezet in plantenvoedsel. Door middel van planten worden alle mineralen (uit het steenstof) los gemaakt.
Lees ook: 'Steenstof Sterrenstof', over de mineralen in de bodem.
En: 'Onze grond is vruchtbaar!', over het misverstand dat compost mest zou zijn.
Hoe meer actieve organische stof (compost) een bodem bevat, hoe actiever het microbieel leven is. Slechts en alleen dat microbieel leven zorgt voor een goede omzetting van voedingsstoffen. Het maakt de meststoffen uit de bodem vrij voor planten. De meststoffen kunnen niet uitspoelen. De bodem houdt het water vast.
Het bodemleven wordt tot perma-natuur... Een permanente natuur die zich zelf in stand houdt.
De bron van deze kennis ligt bij microbioloog Elaine Ingham. Kijk haar video op you tube, of in ons bericht: 'Oude Kennis, Nieuwe Inzichten'.
Wat is perma-cultuur?
Zodra wij op het microbieel bodem proces ingrijpen ontstaat er cultuur. Landbouw is cultuur, geen natuur. Landbouw maakt gebruik van natuurlijke processen, maar kan niet permanent zijn. Het is steeds in ontwikkeling. Wanneer we landbouw plegen op basis van de microbiologie in de bodem, plegen we biologische landbouw.
Perma- cultuur gaat echter uit van iets anders. Namelijk het permanent tot bloei brengen van natuur, in grote gebieden, zoals ecoloog Jhon. D. Liu in het Chinese voorbeeld (VPRO Tegenlicht) laat zien. Dit op zich heeft niets met onze kleine moestuin te maken. Waar wij ons, op deze schaal, mee bezig kunnen houden is de (micro)biologie in onze tuin. Men mag het perma-cultuur noemen... alles goed, maar eigenlijk bestaat een permanente cultuur niet echt. Cultuur is in ontwikkeling, zoals wij in ontwikkeling zijn. Wij houden het bij de term 'biologische landbouw'... en passen ons wel eens aan bij de Engelse term 'organische landbouw'... Want perma-cultuur begint een modewoord te worden voor alles dat op natuur lijkt.
... en we handelen maar al te graag. Wij (als een geheel) willen alles kunnen sturen, in de hand hebben en houden. Zo zoeken we voornamelijk naar technische oplossingen. Ook dringen we steeds dieper tot de techniek door en zouden onze teelten het liefst zo veel mogelijk manipuleren, om de ontwikkelingen naar onze hand te zetten, tot op het gen. Het is technisch uitdagend, fascinerend en zeer interessant en het levert geld op, althans daar gaan we vanuit. Anders zouden we het niet doen.
Het risico van al dit gemanipuleer is uiteraard ook dat het wel eens mislukt. En het mislukt veelal op een manier die we niet direct herkennen. Het voedsel dat we met de huidige bedrijfsmatige landbouw verbouwen lijkt goed, maar toont zijn gebreken na langdurige consumptie. We zullen het niet direct kunnen waarnemen. Mensen vertonen immers 'een verkeerde levensstijl'. Ze eten te veel van dit en te weinig van dat. Niets wijst erop dat ons voedsel tekorten vertoont. Want immers... blijven de teeltmethoden 'binnen de norm' en wordt er 'heel zorgvuldig omgegaan met gewasbeschermingsmiddelen'... Hebben we hier een tweede perma-misverstand? Of is het opzet?
Zo langzamerhand doen zich ook bedrijfsmatige mislukkingen voor, omdat de schaalgrootte daartoe aanleiding geeft. Op dat moment is het tijd voor bezinning. Maar de bezinning richt zich meestal geheel op het herstel van het financieel vermogen en niet op een heroverweging van intrinsieke fouten. Om het wat duidelijker te zeggen: het manipuleren blijft, alleen de methode verandert. Wat zou het mooi zijn, wanneer we onze manipulaties, onze fascinaties voor techniek, voor kunstmatige oplossingen, eens heroverwegen. De bodem microbiologie levert een scala aan mogelijkheden op, waarbinnen en waarop we vele mooie technieken kunnen loslaten. Onderzoekers zouden moeten bijdragen aan het optimaal microbiologisch losmaken van mineralen uit steenstof. Het is een kwestie van 'mindset'.
Een goed voorbeeld hiervan vinden we in Nederland bij de WUR: Professor Dr. Ir. Jan Willem van Groenigen in 'Landbouw moet natuur niet proberen te kopiëren'
*
VPRO Tegenlicht: 'Boer zoekt voedselflat'... Sla in etages om 'de wereld te voeden'... met sla.
"Laat de grond achterwege," zei de investeerder met een vies gezicht... Heeft het nog zin om deze soort mens met woorden te bestrijden? Iemand die zo ver van huis is ?? Het moet gewoon maar weer eens mislukken...
*
*
Stella.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten